«ترس از وقوع فروگداخت در ژاپن محرک تظاهرات بیش از 50 هزار آلمانی در روز شنبه علیه راکتورهای هسته ای این کشور بود.»

حال این ترس در بسیاری از کشورها به موضوع اصلی تبدیل شده است. بسیاری از تحلیل‌گران و کارشناسان این کشورها با توجه به اتفاق تلخی که در ژاپن افتاد، ضرورت برنامه ریزی برای انرژی های تجدید پذیر را به دولتمردان گوش زد می‌کنند. تحلیل "جان کول" در مورد "نیاز به «انرژی‌های تجدید پذیر»" را در زیر می‌خوانید:


ژاپنی‌ها در سایه ترس فزاینده از احتمال فروگداخت (نشت مواد رادیواکتیو از میله های سوخت در محفظه اصلی راکتور بدلیل از کارافتادن سیستم های خنک کننده) برای بازسازی راکتورهای هسته ای آسیب دیده از تسونامی اخیر در شمال شرق این کشور تلاش می کنند.

ژاپن فاقد منابع نفت و گاز بوده و یک سوم برق خود را از انرژی هسته ای بدست می آورد، برنامه تامین انرژی از سوخت هسته ای بویژه پس از افزایش ناگهانی قیمتهای نفت در دهه 1970 در دستور کار دولت ژاپن قرار گرفت.

اکنون نیز نوسان قیمت نفت پس از آغاز بحرانهای سیاسی در لیبی و دیگر مناطق خاورمیانه، نیاز جهان را به یافتن یک جایگزین برای منابع انرژِی هیدروکربنی نشان داد. (بویژه که اکنون علاوه بر مسئله قیمت، ما از تاثیرات وخیم استفاده از سوختهای فسیلی بر روی اتمسفر و شرایط آب و هوایی نیز آگاهی داریم.)

اما پاسخ در سال 2011 با پاسخ دهه 1980 متفاوت است. اکنون این امکان برای ما وجود دارد تا انرژی های تجدیدپذیر را جایگزین کنیم.

ترس از وقوع فروگداخت در ژاپن محرک تظاهرات بیش از 50 هزار آلمانی در روز شنبه علیه راکتورهای هسته ای این کشور بود.

دولت محافظه کار مرکل تصمیم گرفته تا برنامه های هسته ایش را تا سال 2035 (تاریخی فراتر از زمان استاندارد برای تعطیلی آنها) حفظ کند. این مسئله اعتراض «حزب سبز آلمان» و متحدشان «حزب سوسیال دموکرات» را برانگیخت.

آلمان 17 درصد از تولید برق خود را از منابع تجدیدپذیر مانند باد و انرژی خورشیدی تامین می کند، که در این زمینه به نوعی پیشرو نیز محسوب می شود.

این دستاوردها به طور وسیعی مدیون سیاستهای تشویقی دولت برای استفاده از انرژیهای جایگزین بوده است، این سیاستها زمانی که ائتلاف حزب سوسیال دموکرات و سبزها در قدرت بودند اجرایی شد.

در مقابل، دولت ژاپن کارهای اندکی برای گسترش استفاده از منابع تجدیدپذیر مثل باد و خورشید انجام داده است، در این حوزه دولت ژاپن از آلمان و حتی چین هم عقب افتاده است. هم اکنون پروژه های بهره برداری از نیروی امواج اقیانوس در «اورگان» ایالات متحده و همچنین اسکاتلند در حال اجراست، اما ظاهراً ژاپن توجهی به آن ندارد.

پرتغال نیز 45 درصد از نیروی برق شبکه خود را از منابع تجدیدپذیر انرژی تامین می کند، عمدتا به دلیل سیاستهای دولت و سرمایه گذاری در شبکه هوشمند. لیسبون نشان داد که استفاده از منابع تجدیدپذیر برای تامین برق ایده کاملا عملی ای در اکثر کشورها است.

از سوی دیگر، بحران ژاپن مجددا نگرانی هواداران محیط زیست را در هند درباره برنامه های هسته ای این کشور برانگیخت (هند هم اکنون دارای 21 نیروگاه هسته ای است). در حالی که استفاده از انرژی خورشید هر روز ارزان تر می شود، مقامات هندی دائما در حال سرمایه گذاریهای سنگین بر روی تاسیسات خطرناک هسته‌ای‌اند.

نیروگاههای هسته ای ذاتا ناامن اند، این تاسیسات می تواند باعث تکثیر سلاح های هسته ای شود و همچنین عامل تولید زباله های هسته ای، چیزی که خلاص شدن از شرش ناممکن است. کسانی که از این صنعت سود میبرند بر این نتایج مشهود (درباره خطرات ناشی از برنامه های هسته ای) سرپوش بگذارند، عملی که عده ای آن را «سبز-نمایی» (توجیح فعالیتهای خطرناک هسته ای) خوانده اند.



دولت‌ها و سرمایه گزاران صنعتی منابع گرانبها را به سوی «بن بست تاسیسات هسته ای» منحرف می کنند. آنها فرصتهای سرمایه گذاری بر روی منابع خورشیدی و بادی را که به مراتب دارای دوام بیشتری است، از کشورها می گیرند.

ژاپن در میانه چالشهای بسیار دشواری قرار گرفته است. دولت ژاپن احتمالا پس از این فاجعه برنامه بلند پروازانه ای را برای ارتقاء برنامه استفاده از انرژی تجدیدپذیر، به سبک پرتغال، آغاز خواهند کرد و هند نیز باید در تفکر نسنجیده اش درباره تاسیسات هسته ای تجدیدنظر کند. در مناطق زلزله خیز علاوه بر هزینه بالای استفاده از انرژی هسته ای برای کشورهای در حال توسعه، هزینه ایمن نگه داشتن این تاسیسات زیربنایی نیز بسیار بالاست.